การที่เราได้ออกไปเที่ยวในสถานที่ต่างๆ มันคือการนำเอาตัวเราออกไปใกล้ชิดกับสิ่งที่เราชอบ มันเริ่มมาจากตอนเราเด็กๆ ป๊ากับแม่พาไปเที่ยวในที่ต่างๆ ที่ล้วนแต่เป็นสถานที่ใหม่สำหรับเรา และยังจำความรู้สึกครั้งแรกที่เราเห็นภูเขาได้อยู่เลย และหลังจากนั้นไม่นานก็ได้เห็นทะเล มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกเลยจริงๆ พอเราโตขึ้นการท่องเที่ยวของเราก็เปลี่ยนไป จากการเที่ยวกับป๊าและแม่ก็เปลี่ยนมาเที่ยวกับเพื่อน

 

เราเริ่มไปเที่ยวกับเพื่อนในสถานที่ทั่วๆ ไป เช่น พัทยา เชียงใหม่ แต่หลังจากที่เราได้ลองไป Backpack กับเพื่อนอีก 3 คน และ Tracking ขึ้นภูแว จังหวัดน่าน ทำเอาเราชอบการเที่ยวผจญภัยแบบนี้ไปเลย ครั้งนั้นในกลุ่มเราไม่มีใครเลยที่มีความรู้เรื่องการเดิน Tracking รู้แค่ว่าเดินให้ถึงยอดก็พอ อย่าถามถึงเรื่องอุปกรณ์เลย รองเท้าผ้าใบธรรมดากับเป้ รด. เนี่ยแหละ พอเราได้ขึ้นไปถึงยอดภู ยอมรับเลยว่าวิวบนนั้นสวยจริงๆ บวกกับความเหนื่อยล้าสุดทน พอหลังจากจบทริปนี้ เราก็เริ่มมองหาอุปกรณ์และนวัตกรรมอะไรก็ได้ที่ช่วยให้ชีวิตกลางแจ้งของเราง่ายขึ้น และในช่วงนั้นเองเราก็ออกเที่ยวไปเรื่อยๆ บางทีมีเพื่อนไปด้วย บางครั้งไม่มีใครไปด้วยก็ไปกับตัวเอง เช่น Backpack ไปเที่ยว สปป. ลาว นาน 10 วัน โดยโกหกที่บ้านว่าไปกับเพื่อน ที่สำคัญเลยคือไม่ได้ไปทางธรรมดาที่เค้ามักใช้กัน ซ่าไงไปทางจังหวัดน่านและต่อเรื่องหางยาวด่วนไปหลวงพระบาง (อย่างมันส์) 2 ชั่วโมงถึง หรือ ขับรถในช่วงฤดูหนาวสุดเย็นท่ามกลางหิมะที่ตกเอาๆ อย่างกับฝน 6 ชั่วโมงที่ประเทศไอซ์แลน ทั้งหมดเริ่มจากคำพูดที่ว่า "เอาดิวะ" นี่แหละคืออะไรที่เราได้จากการออกไปเที่ยว ทุกครั้งที่เราจะออกไปเที่ยว ใช่ เราต้องวางแผนว่าจะนอนที่ไหน แต่เรามีความเชื่อที่ว่าการวางแผนมากเกินไป มันเหมือนไปเที่ยวกับทัวร์ มันไม่สนุก วางไว้หลวมๆ พอเอามันส์เพราะประสบการณ์ที่เราจะได้มันก็คือบทเรียนที่ไม่สามารถหาได้ในหนังสือหรือจากการดูทีวี

 

จริงๆ ตอนนี้เรารู้แล้วว่าอาชีพอะไรที่เหมาะสมกับเราที่สุด อาชีพนักเดินทางไง อยากจะกลับไปบอกคุณครูตอนประถมจริงๆ ที่สำคัญเราเชื่อว่าการแบ่งปันประสบการณ์และเรื่องราวการท่องเที่ยวของเราจะช่วยสร้างแรงบันดาลใจกับคนที่ได้อ่านเรื่องของเรา ให้อยากออกไปผจญภัยในโลกใบนี้เหมือนกับเราบ้าง